บทที่ 5 แค่เริ่มต้น(จบ)
ภาพผ้าม่านหน้าต่างห้องสั่นไหวยังติดอยู่ในหัว เขารู้ว่าลันลดาอยู่บนนั้น แต่คุณประกรเลือกที่จะส่งลลนามาให้เขาแทน แต่จะเป็นใคร เขาไม่เกี่ยง เพราะสุดท้ายเธอก็จะมีจุดจบเดียวกัน ไม่นานคนที่นั่ง คอแข็งหลับตานิ่งก็คออ่อนพับลงมากับเบาะรถ เผ่าเพชรเหลือบมองหน้าเธออีกครั้ง ทั้งที่บอกไม่สนใจเธอ แต่สายตาเจ้ากรรมกลับเฝ้าวนเวียนมองไปแต่ที่ใบหน้าสวยหวาน ผู้หญิงคนนี้ชื่อลลนา คนที่จะไปใช้ชีวิตอยู่กับเขา
รถเอสยูวีหักพวงมาลัยเข้าปั๊ม เมื่อเผ่าเพชรอยากทำธุระส่วนตัว ร่างสูงก้าวลงจากรถเมื่อหาที่จอดได้ เขาไม่สนใจคนที่นั่งหลับ ไม่ปลุกไม่ถาม อยากนอนก็ให้เธอนอนไป
ลลนารู้สึกตัวเมื่อเริ่มร้อน นี่เธออยู่ที่ไหน หญิงสาวถามตัวเอง กวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปสะดุดกับร้านสะดวกซื้อ ปั๊มน้ำมันคือคำตอบที่ได้ เมื่อเห็นโลโก้ประจำปั๊ม เผ่าเพชรคงแวะเติมน้ำมัน แล้วตอนนี้เขาหายไปไหน และที่น่าโมโหคือเขาดับเครื่องยนต์แล้วทิ้งรถไว้กลางแดด ทั้ง ๆ ที่เธอยังอยู่ในรถนี่นะ มือบางกำเข้าหากันแน่น จะเกินไปแล้วนะ! ถ้าเธอขาดอาการหายใจตายขึ้นมาจะทำยังไง
หญิงสาวเปิดประตูก่อนจะก้าวลงจากรถ ไม่ลืมใส่แว่นกันแดดกับหมวกแก๊ปเพื่อพรางตัว ยังไงเธอก็เป็นดารา คงไม่ดีแน่ถ้ามีคนจำได้ แล้วถ่ายรูปเธอเอาไปลงโซเชียล เธออยากใช้ชีวิตอย่างสงบ ไม่อยากให้ใครตามไปขุดคุ้ยอะไรอีก เส้นทางในวงการของเธอ ขอให้จบลงตั้งแต่ตอนที่เธอตัดสินใจก้าวขาขึ้นรถมากับเขาแล้ว
ทำธุระส่วนตัวเสร็จ เดินเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อหาอะไรรองท้อง เพราะตอนนี้เริ่มหิวขึ้นมาจริง ๆ ก็ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นเธอยังไม่ได้แตะอาหารเลย เมื่อได้ของที่ต้องการลลนาก็อาศัยเก้าอี้หน้าร้าน สะดวกซื้อจัดการกับอาหาร บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับน้ำผลไม้เป็นทางเลือกด่วนของเธอ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องนั่งอยู่ในรถอีกนานแค่ไหน ระหว่างทางถ้าเกิดหิวมาก ๆ ก็ไม่รู้ว่าถ้าขอให้เขาจอด คนเถื่อนนั่น จะยอมจอดรถให้เธอไหม ไม่คิดนานเมื่อมีเวลาจำกัด รีบ ๆ กินจะได้ รีบกลับไปขึ้นรถ เดี๋ยวจะโดนคนหน้าโหดดุอีก
เมื่อกลับมาขึ้นรถ เผ่าเพชรนั่งรออยู่แล้ว ลลนาเปิดประตูขึ้นไปนั่งเงียบ ๆ เผ่าเพชรปรายตามองเธอนิดหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองทางแล้วขับรถออกไป ลลนาลอบถอนหายใจ อึดอัดกับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่เขา ไม่คิดจะพูดคุยกับเธอบ้างเลยหรือ อย่างน้อยชวนเธอคุยบ้างสักคำ ก็ยังดี
“คุณเผ่าคะ” เมื่อทนไม่ไหวลลนาก็เป็นฝ่ายเรียกเขาก่อน
เผ่าเพชรหันมามอง ก่อนจะขานรับห้วน ๆ
“มีอะไร!”
“คือ... เราจะไปที่ไหนกันคะ”
“บ้านผม พ่อแม่คุณไม่บอกข้อมูลอะไรเลยหรือไง”
นั่นไง... โดนแล้ว ลลนาอยากจะตบปากตัวเอง ไม่น่าหาเรื่อง ชวนคุยให้เขาได้ช่องกวนประสาทเธอได้เลย
“ทราบค่ะว่าบ้านคุณอยู่เชียงราย”
“อืม” เผ่าเพชรขานรับสั้น ๆ
“ขอถามนะคะ คุณเอาตัวฉันมาทำไมในเมื่อคุณหมั้นกับน้องฉัน”
“ก็พ่อคุณไม่ให้ตัวน้อง ผมก็ต้องเอาพี่”
“คือคุณไม่ต้องเอาฉันมาก็ได้นี่คะ ทางเราก็คืนของหมั้นให้คุณทุกอย่าง คุณมีแต่ได้กับได้ ไม่เห็นคุณจะเสียเปรียบอะไรเลย ที่ทาง ที่เป็นสินสอด คุณก็ได้คืนทั้งหมด”
“ผมจะเอาคุณมาทรมานไง เอามาเป็นทาสผม!”
“จะบ้าเหรอคะ เอาฉันมาทรมาน คุณคงไม่ได้หมายความว่า…”
“ใช่! ผมจะเอาคุณไปเป็นของเล่นคนงานในไร่ ให้พวกมันมาหาความสุขกับคุณ คุณชอบแบบนี้อยู่แล้วนี่ ผมจะให้พวกมันผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาปรนเปรอให้คุณ ดีไหม”
“จะบ้าเหรอ! จอดรถเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ไป!”
“ไม่ทันแล้ว ลลนา... คุณพลาดแล้ว”
“คุณมันบ้า โรคจิต! จอดรถนะ ฉันจะลง”
“ที่ไร่ผมมีคนงานหนุ่ม ๆ เยอะนะ รับรองคุณจะสนุก”
“ไอ้บ้า!”
“นั่งเงียบ ๆ ไปเลยนะ อย่าแหกปากอีก”
“ไอ้!”
คำด่าต่อจากนี้ถูกกลืนหาย เมื่อดวงตากลมโตหันมาสบกับดวงตาแข็งกร้าวของชายหนุ่ม ลลนากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีผู้ชายร้ายกาจคนนี้ นี่แค่เริ่มต้นเขาก็ทำให้เธอประสาทเสียขนาดนี้ แล้วต่อจากนี้เธอจะต้องเจอกับอะไรอีก ลลนาคิดอย่าง เหนื่อยใจ ก่อนจะถอนหายใจแล้วหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อป้ายข้างทางบอกให้รู้ว่าเหลืออีกหลายร้อยกิโลกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง
